ख्वाबिदा

जून जुलै उजाडला की, डोळ्याचे पाते लावते न लावते तोवर सगळीकडे ख्रिसमस ट्री दिसायला लागतात.सणासुदीचे रंगांची उधळण करणार्‍या स्प्रिंग आणि मोठ्या होत जाणाऱ्या उन्हाळ्याचे दिवस झपाझप संपतात. कॅलेंडरवरचे वीकेंड लाल, निळ्या, पिवळ्या आठवणींच्या नोंदींनी  भरून गेलेले असतात. साठवणीचे सणासुदीचे नवे आणलेले कपडे, गिफ्टचे- किराण्याचे शॉपिंग, भेटण्याच्या जाण्यायेण्याच्या तयार्या … भरगच्च कार्यक्रम ठरलेले असतात.  जोरदार गतीने आठवडे पुढे जात असतात. कधी कधी मधेच थकून जायला ही होते.  आता पुरे! शांत बसुया दोन आठवडे , असे म्हणत असतानाच मनात मात्र पुढचे प्लॅन तयार होत असतात.  वेळ सारखाच  आ पुरा पडत असतो. वेळ पुरत नाही ची तक्रार करत असतानाच, एक बंगाली गाणं ऐकण्यात आले.  “एकूल भांगे, ओकुल गोरे   ए तो नादिर खेला सकाल बेलार आमिर रे भाई  फोकीर संध्या बेला  ए तो नादिर खेला “ एका किनाऱ्याला खणून त्याचे इरोजन करून दुसरीकडे गाळ भरणे,  सुपीक करणे , समृद्धी आणणे हा तर नदीचा खेळ आणि सततचा खेळ. हे ऐकले आणि मग मनातील तक्रारच गायब झाली. कामाची गडबड, आवराआवरी, प्रवासातला ट्र...