ख्वाबिदा

कधीकधी , मनाला हवी असते विश्रांती तर मेंदूला असतो मुलखाचा उत्साह , मनाला   माझ्या कधी आवडते शांतता , एकांत तर माझ्याच मेंदूला   तेंव्हा हवा गर्दी , गोंगाट माणसांचा जमाव , मनाला प्रिय असतो घरातला कोपरा तर माझाच मेंदू मागत असतो मोकळे शिवार , मनाला बरे वाटते सवयीचे जगणे तेंव्हाच मेंदू म्हणतो करूया काहीतरी नवे , मग मन आणि मेंदू एकत्र येतात , मिळून एक तह करतात आता असाही - तसाही जाणारा दिवस बोलायला लागतो , मनाला मेंदूचा सल्ला पटायला लागतो मन आणि मेंदू होतात एक मग , हळूच बदलते माझे जग आता , स्वप्न लागतात व्हायला मोठी अपयशाची सावली भासू लागते छोटी आधीचे राखून राखून जगणे बदलायला लागते , लाजतबुजत वागणे संपलेलेच असते जगण्याला हवा असतो बदल , मन-मेंदू सांगतात सापडलीय दिशा लवकर चल असेच असतात माझे रोजचे दिवस कधी मनाप्रमाणे , तर कधी मेंदूप्रमाणे क्वचित जेंव्हा दोघे होतात एक , तेंव्हा दोघांप्रमाणे त्रिशंकू लटकलेला कधी आनंदात तर कधी दुःखांत , चकचकीत स्वच्छ तर कधी पार धुळ खात कालचे , आजचे आणि कधी उद्याचे , वाचून न झालेल्या ; का लिहून न संपलेल्या

  वेगवेगळ्या ठिकाणाहून निघून , भर गर्दीतून चार जण एकत्र आले की पार्किंग मिळाले का ? हा हमखास निघणारा विषय . दोन दिवसापूर्वी असेच झाले. आणि त्यातलीच एक जण , “ मला नेहमी छान पार्किंग मिळते. तेही पटकन!” असे म्हणाली आणि पुढच्या क्षणाला तो उत्साह थांबवत , “ टच वुड , टच वुड” म्हणत लाकूड न सापडल्याने डोक्यावर दोन टिचक्या मारूनच शांत झाली. माझ्यासारख्याच एक दोघांना हसू आवरेना. पण ती मात्र अगदी सिरियसली , “ Don’t jinx me.” यावर ठाम होती. श्रद्धा ? अंधश्रद्धा ? काय म्हणू ? काहीच नाही. छान चालू असलेली तिच्या आयुष्यातील एक गोष्ट ,   वारंवार घडत असलेली , थांबावी असे तिला वाटत नव्हते एवढेच. आणि तिला तसे वाटण्यात कोणाचे काही नुकसानही तर होत नव्हते.   चांगले चालू असलेले , काहीच तर थांबू नये. संपू नये. असे कायमच तर वाटते प्रत्येकालाच. म्हणून तर मागच्या पिढीतले , म्हातारे कोतारे ‘बोलून दाखवू नये’ असे म्हणताना आढळतातच की. मग हसू का आले मला तिच्या कृतीचे ? डोक्याला लाकडी खोके समजल्याने ? कोण जाणे . झाडांवर गार्डियन एंजेल्स राहतात. झाडावर टिचकी मारल्याने ते जागे होतात आणि मग आपले रक्षण करतात. या जु

  काल इव्हेंट्स मध्ये , फ्लॉवर फेस्टिवलची जाहिरात पाहिली आणि कधी , काय , कुठे , कधी जायला जमेल , कुणाबरोबर जायचे , सगळे प्लॅन्स झटपट तयार झाले. कितीतरी एकर जागेवर रांगेने फुललेली सूर्यफुले.   नजर फिरेल तेवढा , सगळा भाग व्यापून टाकणारे ते झुलणारे , डुलणारे पिवळे शेत. दिवसाच्या कोणत्या वेळेला पोहोचू त्यावर बदलणारे दृश्य. या सगळ्या विचारांनी डोक्यात आणि डोळ्यापुढे एकच गर्दी केली. मराठीत आणि इंग्रजीत एकच अर्थ सांगणारे नाव ल्यायलेले , छोट्या ताटली एवढे फुल. बघताक्षणी उत्साहाने ,   चैतन्याने भारून टाकते एवढे नक्की. ठराविक लयीत चक्राकार फिरत आहेत असा आभास निर्माण करणाऱ्या त्या पाकळ्या , बघतच रहावे अशाच असतात. लहानपणापासून सूर्यफूल ; सूर्याकडे बघते , पूर्वेकडून पश्चिमेकडे वळते , इत्यादी इत्यादी…सरधोपट माहिती आणि बियांचे तेल काढतात या उपयोगा पलीकडे मन लावून या फुला कडे बघायला भाग पाडले ते व्हॅन गॉग ने. प्रचंड गाजलेले ते सनफ्लॉवर कधी पाहिले ते आता आठवत नाही. पण दर   वेळेला तेवढाच उत्साह , आनंद आणि प्रत्येक फूल वेगळे असल्याचा आभास ते चित्र निर्माण करते. प्रत्येक फुलाला , आपल्यातल्या प्रत्ये

  उद्या नवे वर्ष सुरु होणार , मनातले विचार चांगले असतील तर वर्ष छान नोट वर सुरु होईल असे सारखे वाटत होते. लिहायला लागल्यावर मात्र तसे होत   न्हवते. आयरिश लोक , 'I am sad' च्या ऐवजी 'Sadness is on me' असे म्हणतात तसे काहीसे होत होते. मजेशीर आहे ना हे , अनेक गोष्टी तात्पुरत्या मनात येतात तसाच हा sadness थोड्या काळासाठी आलाय , गेला कि मी पुन्हा पूर्वीची असणार हे सांगणारे. मला माझ्याच भावनांमुळे identify न करणारे. भावनांशिवाय मन असणार कसे ? कधी थोड्याश्या उगाच चुकार येऊन जाणाऱ्या तर कधी टिकून राहणाऱ्या , तीव्र हाकलून दिल्या तरी न जाणाऱ्या. मागच्या आठवड्यात रेडिओवर   prolonged grief disorder बद्दल काहीतरी बातमी चालू होती. अमेरिकन सायकॅट्रिस्ट असोसिएशन ने हा एक मानसिक आजार म्हणून मान्य केला अशी. मधेच रेडिओ लावल्याने आगापिछा , काही कल्पना न्हवतीच. कानात पडणारे शब्द फारसे रजिस्टर होत न्हवते. आता मात्र ते शब्द मनातून जाईनात. भावना मनातून जाण्यासाठी वेळ घेतातच पण तो किती ? कसे ठरणार दुःखाची तीव्रता किती काळ टिकावी ते ? ती तेवढा काळ तीव्रच असावी ते ? मन हळुवार म्हणून हे घडते