ख्वाबिदा

थंडीच्या दिवसात गुरफटून बसावे वाटतानाच, सकाळी सकाळी ऊनही खुणावते. आणि एकदा का उन्हात गेले की मग तिथेच बसावे वाटायला लागते. असेच दोन-तीन दिवसापूर्वी ऊन पडले. उन्हात बसायला कारण म्हणून घरातल्या, दारातल्या कुंड्यांच्या आजूबाजूला रिकामे उद्योग काढले गेले.  पहिलीच कुंडी उचलली. तिच्या बाहेरची शोभेची कुंडी आणि झाडाची कुंडी यांच्या मधल्या फटीतून पालीचे छोटेसे   पिल्लू सुरकन बाहेर आले. काय करावे ते न कळल्यासारखे पुन्हा आत गायब झाले. आता कुंडी खाली ठेवता येईना, ते चिरडले गेले तर! पण उचलून बाहेर काढू आणि अंगावर आले तर!  शेवटी मनाचा हिय्या करून छोटी कुंडी उचलली आणि अपेक्षित असल्यासारखे ते हातावर आले. ओरडून उपयोग नसल्याने मनातच किंचाळून हात झटकला.  पिलू पळाले.  त्याचा आकार तो कितीसा , माझा तो केवढा …माझ्या हातात जड कुंडी, बाहेरचा उजेड, सूर्यप्रकाश, त्याला भीती वाटणारे अनेक फॅक्टर पण घाबरले होते मी.  घाबरण्यापेक्षा तो स्पर्श नकोसा होता. काहीतरी किळसवाणे, शिसारी वाटणारे होते त्यात.  कुंडी जागेवर ठेवली. उनबीन विसरून घरात जाऊन हात धुतले. पुन्हा हात धुतले. पुन...

थंडीच्या शनिवार संध्याकाळी,चार मित्रमंडळी जमून गप्पाटप्पा चालू असताना त्यातला एक गाणारा रादर चांगले गाणारा;अरुण दात्यांचे “या जन्मावर ,या जगण्यावर” म्हणतो.  ते सूर, ते संगीत  आणि थंडीत गुरफटून बसलेले चार सहा आपलेपणाने ऐकणारे श्रोते. वातावरणाचा  परिणाम म्हणा की शब्द सुरांचा. का गोड गळ्याचा? पण प्रत्येक  शब्दावर हरवून जाणे एवढेच काम उरले होते . अचानक “इथल्या पिंपळ पानावरती अवघे विश्व तरावे”  ही ओळ आली आणि काही केल्या डोळ्यापुढून ते जाळीदार पान जाईना. आपले विश्व आपल्याच परिघापूरते. त्यामुळे की काय पण त्या पानावरच्या प्रत्येक रेषेत प्रत्येक जाळीत मला माझेच भोवताल दिसायला लागले. नशिबाने एवढा समृद्ध भोवताल दिला. या विचारात हरवलेले भान, जवळच्या सगळ्या जीव ओवाळून टाकावा असे क्षण देणाऱ्यांची आठवण करून द्यायला लागले. हे सगळे गाणारे, वाजवणारे, रंगवणारे,नाचणारे आजूबाजूला असणे किती भारी असते; याची जाणीव व्हायला लागली. ते गातात, वाजवतात, नाचतात, चित्रे काढतात त्यांच्या समाधानासाठी. त्यांच्यातले त्यांचे मी पण त्यांना ते करायला लावते.  पण फायदा होतो माझ्यासारख्या बाजूला वा...