ख्वाबिदा

  सालाबाद प्रमाणे गौरी गणपती आले. आनंद वाटून परत निघाले. विसर्जनाचे दुःख कायमच असते,  ते यावेळी जरा जास्तच वाटले. कारण होते गौरींचे नवे मुखवटे. 22 -23 वर्षानंतर गौरीचे नवे मुखवटे यंदा आणले. आणायचे ठरवल्यापासूनच नवे कसे आणायचे आणि त्याहीपेक्षा कसे नकोत याच्या चर्चांना उत आला. घरातल्या प्रत्येकाच्या मनातल्या आणि डोळे मिटल्यावर डोळ्यापुढे दिसणाऱ्या आमच्या महालक्ष्म्या बदलून आता नवे रूप डोळ्यात साठवायचे होते. तो विचार मनाला जडच जात होता.  पुण्याच्या बाजारपेठा जून पासूनच विविध मुखवट्यांनी फुलून गेल्या, हे इथे बसून व्हिडिओ पाहून कळत होतेच. त्यांच्यातही विविध फॅशन ट्रेंड आहेत हेही जाणवले होते. इतक्या वर्षात घाट, वळण, मटेरियल बदलणार हे कळत होते पण वळत नव्हते. सगळेच मुखवटे एकाहून एक सरस. आपल्या गौरी म्हणून घरी कोणाला आणणार?  आणायला जाणार्याचा कस लागणार होता. ढोबळ मानाने रंग, डोळे, केसाची ठेवण, दागिने घातलेले, का न घातलेले?कुंकू गोल का चंद्रकोर?  असे सगळे ठरवले गेले. पण एवढ्या सगळ्या चेहऱ्यात आपले आधीचे मुखवटेच शोधणे सारखे चालू होते.  दुकानातून फोटो,  व्हिडिओ कॉ...

गणपती आले की, मूर्ति हा  सगळ्यांच्याच सगळ्यात आवडीचा मुद्दा असतो. रंग, रूप ,आकार ,प्रकार, प्रचंड विविधता आणि मग चॉईस ला खूप वाव. प्रत्येकाची आवड वेगवेगळी साहजिकच त्यामुळे मिळणारे प्रकारही विविध. नाचणारा, कोणत्यातरी असुराचा वध करणारा, शंकर-पार्वती बरोबरचा, मोरपीस वाला कितीतरी. विविध वाद्ये वाजविणार्या, लिहणार्या, वाचणार्या  मूर्ती पाहून तर नजर हटत नाही. लहानपणापासून, बाबांबरोबर मूर्ती बुक करायला जातानां आपल्या घरची मूर्ती सुखासनातील, आशीर्वाद देणारी, चारही हात सुट्टे असणारीच असणार हे माहीत असले तरी या वेगवेगळ्या मूर्ती बघायचा उत्साह काही कमी व्हायचा नाही. त्यातल्या त्यात बदल म्हणजे कद कोणत्या रंगाचा आणि शेला कोणत्या रंगाचा. सोंडेवरची नक्षी दगडूशेठ गणपती सारखी का वेगळी? हे छोटे बदल देखील,  वेगळीच आहे या वेळची मूर्ती असे जाहीर करायला बळ द्यायचे. पार्थिव मूर्ती त्या दुकानात हारीने मांडल्या की वेगळ्या दिसतात.  घरी आल्या की वेगळ्याच भसतात. प्रतिष्ठापना केली की देव बनतात आणि पुनरागमनायच् च्या  अक्षता पडल्या  कि उदास करतात.  मग येतो विसर्जनाचा नकोसा भाग आणि उर...