ख्वाबिदा

काल सिडनीच्या बोटॅनिकल गार्डन मध्ये Putricia ,the putrid corpse flower म्हणजे कुजलेल्या मांसा सारखा वास पसरवणारे पंधरा वर्षांनी फुलणारे फुल फुलले. चोविस तास जेमतेम टिकणारे ते फुल बघायला हजारो लोक विशेषतः छोटी मुले रांगा लावून जमले. यात भर म्हणजे या फुलाच्या फुलण्याचे एक आठवडा आधीपासून लाईव्ह स्ट्रीम चालू होते. हजारो लोक ते सारखे बघत होते,  “फुल फुलले का नाही? “ ट्रेंडींग होते. लाईव्ह स्ट्रीम चेक करत राहणे हेही रांगेत उभे राहण्यासारखेच की.  हे सगळे वाचताना ऐकताना डोळ्यापुढे कितीतरी रांगा आल्या. काही ताटकळत उभे राहून अनुभवलेल्या,  काही टाळलेल्या तर काहींमध्ये उभे असण्याची मजा आजही आठवते अशा. आजच लॉंग वीकेंड  सुरू होईल आणि मोटर वेवर गाड्यांच्या रांगा लागतील. मग त्या पुढे चालूच राहतील.  प्रेक्षणीय स्थळे खाण्यापिण्याच्या ठिकाणी आणि सगळीकडे. शाळेत रांगेत बसणे आणि उभे राहणे यातून शिकलेली रांग नंतर कधीच पाठ सोडत नाही. फक्त रांगेत उभे राहतांना त्या रांगेचा शेवट होऊन आपल्या हाती काय पडणार यावर त्या आवडतात का  नावडतात हे ठरते.  मॅच,  सिनेमा, नाटक, कॉन्सर्ट य...

किती वेळची नुसतीच बसली आहेस , काही काम नाहीये का आज ? या वाक्यानंतर जाणवते ,   किती वेळ गेला असेल या स्तब्धतेत. शांततेत. काहीच न करण्यात. पण खरंच काही केलेच नव्हते का त्या वेळात मी ? तो होता दोन कामातला पॅाज. वरवर शांत , स्तब्ध , स्थिर असलेल्या या मनाचा तळ   अशावेळी किती खळखळत असतो ते त्या समोरच्याला काय दिसणार ?   त्यातल्या त्यात चित्रकाराला , संगीतकाराला , थोडक्यात आधी मेंदूत काहीतरी शिजवून मग प्रत्यक्षात उतरवणाऱ्या प्रत्येकाला या वेळेचे महत्त्व असतेच. त्या सगळ्यांचा भरपूर   वेळ जगाच्या दृष्टीने काही न करण्यातच जातो.   पण त्या शांततेतूनच , पॅाज मधूनच जगातल्या सगळ्या भावनांची हालचाल घडवणार्या कलाकृती तयार होतात. तरीही काहीतरी कर , रिकामे बसू नको हे आपणच आपल्या मेंदूला लावलेले टुमणे आपण सोडत नाही. शांत बसले   की , स्वतःला त्या परिस्थितीतून बाहेर काढले की मग सगळे चित्र स्पष्ट दिसते. उत्तरे सापडतात , प्रश्न सुटतात , पण तो पॉज घेण्याचा वेळ दिला तर पाहिजे ना मेंदूला. नुसत्या टू डू लिस्ट   टिक ऑफ करून दिवस संपवण्यात काय मजा ? सोमवारी शुक्रवारची वाट पा...