भान

By -

 

आजूबाजूला बघतांना कळतं;

खंबीर बनायचंच असतं,

थोडं अवघड असतांनाही सगळं छानंच असतं

 

मृदू , कोमल ,हळूवार ;

मन जपायला शिकलेलंच असतं,

कारण आधीचं गिरमिटलेलं सगळं पुसायचं पण असतं

 

मेहनत, काम , कष्ट ;

गरजेला सगळं करायचंच असतं,

पण स्वप्न पाहातांना मात्र दिवस न् रात्रीचं गणितंच नसतं

 

धटाशी धट आणि खटाशी खट ,

 जगराहाटीला धरून वागायचं असतं,

स्वतःसाठी  मात्र स्वतःच ताठ कण्याने उभं रहायचंही असतं

 

चुकलं की सुधरवायचं असतं;

हरलं की पुन्हा नव्याने खेळायचं असतं,

कुठेतरी कधीतरी विश्वास ठेवून बघायचंही असतं

 

प्रयत्नात कमी पडायचंच नसतं;

हरवलेलं शोधायचही नसतं,

पण पुन्हापुन्हा गमावेल असं काही करायचंही नसतं

 

विचार करून, मनाशी बोलून

शहाण्यासारखं वागायचं असतं;

पण तरीही प्रत्येकक्षण जगणं सोडायचंही नसतं

 

मनापासून जगण्याचं भान कधी सोडायचंच नसतं….

 

-श्रुतकिर्ती

२७/१०/२०२३


Comments

  1. AnonymousOctober 27, 2023 at 10:54 PM

    Very crucial point , very hard to follow — मनापासून जगण्याचं भान कधी सोडायचंच नसतं….

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

विसर्जन

By -
Image
  सालाबाद प्रमाणे गौरी गणपती आले. आनंद वाटून परत निघाले. विसर्जनाचे दुःख कायमच असते,  ते यावेळी जरा जास्तच वाटले. कारण होते गौरींचे नवे मुखवटे. 22 -23 वर्षानंतर गौरीचे नवे मुखवटे यंदा आणले. आणायचे ठरवल्यापासूनच नवे कसे आणायचे आणि त्याहीपेक्षा कसे नकोत याच्या चर्चांना उत आला. घरातल्या प्रत्येकाच्या मनातल्या आणि डोळे मिटल्यावर डोळ्यापुढे दिसणाऱ्या आमच्या महालक्ष्म्या बदलून आता नवे रूप डोळ्यात साठवायचे होते. तो विचार मनाला जडच जात होता.  पुण्याच्या बाजारपेठा जून पासूनच विविध मुखवट्यांनी फुलून गेल्या, हे इथे बसून व्हिडिओ पाहून कळत होतेच. त्यांच्यातही विविध फॅशन ट्रेंड आहेत हेही जाणवले होते. इतक्या वर्षात घाट, वळण, मटेरियल बदलणार हे कळत होते पण वळत नव्हते. सगळेच मुखवटे एकाहून एक सरस. आपल्या गौरी म्हणून घरी कोणाला आणणार?  आणायला जाणार्याचा कस लागणार होता. ढोबळ मानाने रंग, डोळे, केसाची ठेवण, दागिने घातलेले, का न घातलेले?कुंकू गोल का चंद्रकोर?  असे सगळे ठरवले गेले. पण एवढ्या सगळ्या चेहऱ्यात आपले आधीचे मुखवटेच शोधणे सारखे चालू होते.  दुकानातून फोटो,  व्हिडिओ कॉ...
Read more

थांबा जरा !

By -
Image
कितीदा सांगतेय थांबा जरा, हा ढीग वाढतच जातोय खरा वेळ नाहीय सध्या मला, वाचू, समजू …समजून उमजून वाचू ? का ठेवून देवू तसेच?  काहीच कळेना गोंधळच झाला क्षण काही निवांत असेच मिळूदे, सगळे भोवताल जणू धूसर धूसर होउदे अनुभवाची त्रिज्या जरा विस्तारूदे, माझ्यात डोकावायला माझ्यातून  बाहेर तर पडूदे त्या शब्दांची जादू मग खरी कळेल, भूरळ घालेल मनावर अन् कब्जा करेल त्यातच शोधेन मग छोटेसे जग, हरवून जातील शंकाकुशंकांचे ढग त्यातच मिळेल मला माझे हसणे; लिहणे, वाचणे, बोलणे आणि शांत बसणे जगणे शोधेन त्यात आगळे वेगळे, सापडेलही  हळू हळू सगळे कळलेय मला त्या ढिगाने सांगितलेले, आजून बरेच काही वाचायचे राहीलेले पण तरीही, थांबा जरा पुस्तकांनो  थोडा वेळ हवाय मला…. अत्ताच आणखी एक काम आलेय! - श्रुतकिर्ती - १७/०५/२०२४
Read more

नांव ठेवतांना

By -
Image
एका व्हिडीओमध्ये नुकत्याच जन्मलेल्या तीन गिनीपिग्जची नावे ठेवायला मदत करा असे त्यांची मालकिण सांगत होती आणि नावांचा पाउस कमेंट्समध्ये पडत होता. त्या एक दिवसाच्या पिल्लांकडे बघून कुणाला एक वाटत होते तर कुणाला दुसरेच. रंग, रूप, attitude, आकार आवाज असे सगळे पाहून मजेमजेशीर नावे समोर येत होती. नांवे काय ठरली ते नंतरच्या व्हिडीओत कळणार होते पण ती ठरवण्याची पध्दत मजेशीर होती. मग मनात आले, प्रत्येक गोष्टीला निदान एक नांव आहे. कसे ठेवले गेले ते? कुणी ठेवले? कां? आणि मुख्य म्हणजे तेच कां? अगदी लहानपणी प्रश्न पडतो.. टेबलाला टेबलच  का म्हणायचे तसे. प्रत्येक शब्दाला, नावाला काहीतरी उगम असतो. कोणत्यातरी भाषेतले काहीतरी मुळ रूप असते बरा वाईट अर्थ असतो . प्रत्येक नावाची प्रचलित नावापर्यंत येवून पोचण्याची कथा वेगळीच असते. ती कळली की सगळे कोजे सुटल्यासारखे वाटते.  नावात काय असे कितीही म्हटले तरी नावातच सगळे दडलेले असते. सिकंदर म्हटला की घोडाच डोळ्यापुढे येतो मांजर नाही. मांजराला ते नांव ठेवायला काही हरकत नाही पण एखादे सिकंदर मांजर भेटेपर्यंत डोळ्यापुढे मांजर काही येतच नाही. माणसांचेही असेच होत...
Read more